BLOG 'Verbinden'

Kort geleden zei een gewaardeerde collega mij dat als je je wilt verbinden met je cliënten, je altijd een beetje van ze moet houden. En ja, ze heeft gelijk. Ik houd van ze. Hoe verschillend ze ook zijn. Zonder verbinding is een coachtraject als het trekken aan een dood paard. Misschien verschuift er iets of kun je het dode paard bekijken van een andere kant, maar om helend te werken is verbinding met je cliënt nodig.

Verbinden begint bij de allereerste seconde dat ik mijn telefoon opneem voor een eerste contact. Ik stel mijn hart open voor de vraag en problematiek. De eerste keer dat de cliënt in mijn praktijkruimte binnenloopt is een volgend belangrijk moment. Oogcontact, het samen ongemakkelijk zeggen dat we geen hand mogen geven, het wijzen van de stoel, het aanbieden van koffie of thee. Het zijn allemaal momenten waarop ik verbinding aan het leggen ben met mijn cliënt. Verbinden doe je dus steeds, in kleine en grote dingen, tijdens ‘het werk’ en alles daaromheen.

Ik verbind door ook iets van mijzelf prijs te geven, om te zeggen wat ik zie, om te herhalen wat de cliënt zegt waardoor deze zich gehoord voelt, door houdingen te spiegelen, door aan te sluiten op de taal van de ander.

Maar soms loopt een coachgesprek moeizaam, schuurt het. Of loopt een hele reeks sessies moeizaam terwijl de cliënt er toch niet mee stopt. Het benoemen van mijn gevoel werkt vaak helend. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat pas durfde toen ik meer ervaring had.

Soms moet je minder hard werken waardoor je meer verbindt. Achteruit in de stoel en vertrouwen in de kracht en helende werking van de cliënt zelf. Dat zijn twee van de pijlers van de Transactionele Analyse: geloven in de denkkracht van de ander en de mogelijkheid van verandering. Daar heb je wel verbinding bij nodig. Een verbinding die als het goed is sterker wordt bij elk gesprek.

Jantine Dijkstra